Μεγάλωσα ακούγωντας Doors σε σημείο ψύχωσης.
Η αρρώστιά μου για τον Μorrison δεν σταματούσε στους στίχους του, αλλά και σε οτιδήποτε τον αφορούσε.
Όπως στις ποιητικές του συλλογές (” Οι Κύριοι/Σημειώσεις για την όραση” και ” Τα νέα πλάσματα” ).
Εννοείται φυσικά ότι είχα όλη τη δισκογραφία τους συν τα live άλμπουμ τους, αλλά και το ”An American Prayer”, ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ, που η φωνή ηχογραφείται το ’69 και το ’70 αλλά η μουσική μπαίνει το ’78, 7 χρόνια μετά απο το θάνατό του.
Στην Γ’ Γυμνασίου, στο μάθημα της έκθεσης η φιλόλογός μας ζήτησε να γράψουμε ελεύθερο θέμα.
Μη ξέροντας τι να γράψω, ανέπτυξα το ”People Are Strange”.
H καθηγήτρια ενθουσιάστηκε, διάβασε την έκθεσή μου στην αίθουσα και άρχισε να μιλάει με εξαιρετικά λόγια για εμένα και το συγγραφικό μου ταλέντο (χα!) στις συναδέλφους της.
Μέχρι που προφανώς ανακάλυψε τι είχα κάνει και δεν ξαναμίλησε ποτέ γι’αυτό.
Δεν με ενθάρρυνε και κάπως έτσι η Ελλάδα και ο κόσμος έχασε ένα νέο David Foster Wallace…
To Rock και η ψυχεδέλεια λοιπόν ήταν τα πρώτα ακούσματά μου.
‘Υστερα ήρθαν τα οργανικά του Μike Oldfield, πού μέχρι σήμερα ακούω όταν δεν θέλω να διασκεδάσω.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, προστέθηκαν τα εναλλακτικά, (CURE, REM, SMITHS)
μαζί με μια μίξη progressive/παραδοσιακής ιρλανδέζικης μουσικής) απο τους Water Boys.
Kάπως έτσι συνέχισα και τη δεκαετία του ’90 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’00 όπου ακούω την Cat Power
( Chan Marshall ) και Madrugada αλλά και Erik Truffaz, λιγότερο δογματικός πια με το Rock.
Το 2008 γεννιέται ο μεγάλος μου γιός ο Ιάσονας και μαζί του ακούω και κλασσική μουσική.
Δεν την καταλαβαίνω και τα παρατώ γρήγορα.
Μου έμειναν όμως κάποια κομμάτια όπως το ”Cum Dederit” του Vivaldi, που ανακάλυψα σε ένα βιβλίο του Ηλία Μαγκλίνη και έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ που το έχω ξανακούσει.
Tελικά το θυμήθηκα.
‘Hταν το sound track του ”Dogville”.
Nάτο…
Αλλά και η ”Σονάτα του Σεληνόφωτος” του Beethoven.
Αλλά και πιο εύκολα όπως το ”Concierto de Aranjuez” του Joaquin Rodrigo.
Eξαιτίας του Ιάσονα, που για κάποιο λόγο ενθουσιάζεται απο τον Manu Chao, ξαναβρίσκω κι εγώ εναν αγαπημένο τραγουδιστή.
Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, η ελληνική μουσική ήταν στα βασικά μου ακούσματα.
Νωρίς ο Σαββόπουλος αλλά αργότερα ο Μούτσης (κυρίως αυτός) και άλλοι.
Και πάντα η κρητική παραδοσιακή μουσική (λόγω και της καταγωγής μου).
Πρός τα τέλη της δεκαετίας του ’00 ακούω το Χαρούλη και ενθουσιάζομαι και μέχρι τώρα ακολουθώ όλες τις δουλειές του.
Επίσης νεότερα παιδιά όπως η Kατερίνα Ντούσκα αλλά και η Dusk που τραγουδούν με αγγλικό στίχο.
Αυτά πάνω κάτω, για να πάρετε μια ιδέα για το τι ακούω και να γνωριστούμε καλύτερα.
Αυτά και πολλά άλλα…