”Οι ίδιοι δρόμοι που οδηγούν στην δυστυχία, οδηγούν και στην ευτυχία” λέει ο Καμύ στον ”Ξένο” του.
Οι ίδιοι δρόμοι που οδηγούν στην έλλειψη οδηγούν και στην πλήρωση, λέω εγώ και αποφάσισα για πρώτη φορά μετά το 1999 ν’ασχοληθώ με το μοναδικό πράγμα που γνωρίζω κι αγαπώ, το μπάσκετ.
Το blog αυτό είναι μια παλιά επιθυμία μου, που ο χρόνος ωρίμασε, να πραγματοποιηθεί.
Μια πορεία 17 περίπου ετών
Έμαθα το μπάσκετ από δύο σημαντικούς δασκάλους.
Τον κύριο Στάθη Βέργο και τον κύριο Γιώργο Γκάβρο.
Ξεκίνησα το 1982, σε μια νεοσύστατη ομάδα της Πάτρας τον ”ΚΕΝΤΑΥΡΟ”.
Προπονητής μου ο ”κυρ Στάθης” Βέργος.
Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω διάφορα επίθετα πρίν από το όνομά του. Δεν τα έχει ανάγκη και δεν θα το κάνω.
Θα πώ απλώς πόσο τυχερός νοιώθω, που τον είχα δίπλα μου.
Του χρωστάω τα πάντα.
Η πρώτη χρονιά μου, πέρασε, μόνο με προπονήσεις αφού ο κυρ Στάθης θεώρησε ότι δεν είμασταν έτοιμοι να κατέβουμε στο παιδικό πρωτάθλημα, μιας και η ομάδα είχε ιδρυθεί ελάχιστες ημέρες, πρίν την έναρξή του.
Την επόμενη χρονιά, όμως συμμετείχαμε και είχαμε αξιοπρεπέστατη παρουσία.
Την μεθεπόμενη το κατακτήσαμε, κερδίζοντας στον τελικό την Απολλωνιάδα.
Τεράστια επιτυχία.
Πολύ δύσκολα πράγματα αυτά, σε μια μπασκετούπολη όπως η Πάτρα των 5 κατηγοριών και ομάδων με τεράστια ιστορία.
Το καλοκαίρι του 1984 στο πανελλήνιο παιδικό πρωτάθλημα στην Κομοτηνή, αναδείχθηκα δεύτερος σκόρερ, πίσω από το Νάσο Γαλακτερό που έπαιζε τότε στον Αμύντα.
Το όνομά μου είχε ήδη αρχίσει ν’ακούγεται στην πόλη, πολύ έντονα, όχι μόνο γιατί τα κατάφερνα καλά, αλλά κυρίως για την διάθεσή μου να προπονούμαι.
Υπήρχαν ημέρες που έκανα τρείς προπονήσεις την ημέρα.
Ένα βράδυ το χειμώνα του ’84, αφού τελείωσα προπόνηση με την Παναχαική και αφού είχα ήδη κάνει προπόνηση το απόγευμα με την ομάδα μου τον Κένταυρο, πήγα να προπονηθώ και με την Ε.Α.Π.
Ο προπονητής της (συγχωρεμένος δυστυχώς), ο κύριος Αντρέας Μολφέτας, μάζεψε τους παίκτες του στο κέντρο του γηπέδου και τους είπε:
”Έχουμε την τιμή να προπονηθεί μαζί μας ο Αντώνης Νικολετάκης.”
Ο κυρ Αντρέας, άνθρωπος με τεράστια πορεία στο ελληνικό μπάσκετ, καθόλου δεν εντυπωσιαζόταν από τις ικανότητές μου στο παιχνίδι. Είχαν δεί τα μάτια του ταλέντα και ταλέντα.
Να εμπνεύσει του παίκτες του ήθελε, χρησιμοποιώντας με ώς παράδειγμα.
Ήμουν 14 ετών.
Ο κύριος Μολφέτας δεν υπήρξε ποτέ προπονητής μου. Έπαιξε όμως σημαντικό ρόλο στην πορεία μου με τις συμβουλές του. Δεν του το είπα ποτέ…
Την επόμενη χρονιά έκανα πρωινές προπονήσεις με τον Απόλλωνα Πατρών.
Ο προπονητής του Βόισλαβ Βέζοβιτς, μου φερόταν σαν ήμουν παίκτης του και όχι φιλοξενούμενος.
Κοιτάζοντας πίσω, πιστεύω πως κανείς δεν πίστεψε σε εμένα περισσότερο από τον Βόγια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το καλοκαίρι του’86 τη συνάντησή μας στα Ψηλά Αλώνια μετά τη μεταγραφή μου στην Ε.Α.Π. αντί του Απόλλωνα.
Ο Βόγια, πολύ στενοχωρημένος, αλλά με απόλυτο σεβασμό στην απόφασή μου να επιλέξω αυτό ή εκείνο για τη ζωή μου, μου είπε με τα σπαστά ελληνικά του… ”Τι πήγες κι έκανες Αντώνης…;”
Μου ευχήθηκε τα καλύτερα και με διαβεβαίωσε ότι θα είναι πάντα δίπλα μου. Τον έχω μέσα στην καρδιά μου.
Καλή του ώρα όπου κι αν είναι.
Την ίδια κουβέντα μου είπε όταν συναντηθήκαμε και ο Κώστας Πετρόπουλος. ”Τι έκανες ρε Αντώνη…;”
Ο Κώστας Πετρόπουλος είναι ο σημαντικότερος λόγος που ασχολήθηκα με το μπάσκετ.
Στα μάτια μου ήταν ένας πραγματικός Θεός.
Θ’ακολουθήσει ειδικό άρθρο γι’αυτόν τον εξωπραγματικό μπασκετμπωλίστα.
Το καλοκαίρι του ’86 λοιπόν πήρα τη μεταγραφή μου για την Ε.Α.Π.
Η μεταγραφή ήταν πανάκριβη. Κόστισε μαζί με το πρίμ υπογραφής περίπου 2.500.000 δρχ.
Για ν’αντιληφθεί κανείς τα μεγέθη, θα πρέπει να λάβει υπόψιν του, ότι την εποχή εκείνη, οι μεταγραφές ήταν ελάχιστες και όταν συνέβαιναν κόστιζαν περίπου 10.000.000 – 15.000.000 δρχ. Και μιλάω φυσικά για τις μεταγραφές των φτασμένων παικτών της εποχής και όχι για 16χρονους όπως η δική μου. Με εξαίρεση φυσικά της μεταγραφής του Παναγιώτη Γιαννάκη από τον Ιωνικό Νικαίας στον Άρη που κόστισε νομίζω περίπου 30.000.000 δρχ.
Στην Ε.Α.Π βρήκα τον Γιώργο Γκάβρο.
Τον κατηγορούσα για χρόνια για την παταγώδη, σε σχέση με τις προσδοκίες που είχα δημιουργήσει, αποτυχία μου.
Ο ίδιος ο Γιώργος, κάμποσο καιρό αργότερα και αφού δεν ήταν πιά προπονητής στην ομάδα, μου είπε… ”Σε αδίκησα Αντώνη”.
Κανείς δεν με αδίκησε. Και πολύ περισσότερο αυτός.
Έχω πειστεί πια ότι ο καθένας φτάνει εκεί που του αξίζει. Με μικρές εξαιρέσεις. Δεν ήμουν από αυτές.
Ο Γιώργος με πήγε πολύ βαθιά στο παιχνίδι.
Εκκεντρικός ο ίδιος, με έναν ιδιότυπο κυνισμό, αντιλαμβανόταν το μπάσκετ με πολύ διαφορετικό τρόπο από οποιονδήποτε άλλον.
Αναγνωρίζω πια την κυρίαρχη επίδρασή του, στην μπασκετική μου σκέψη.
Το 1999 πήρα υποτροφία για το ”SEMINOLE” community college στο Ορλάντο της Φλόριντας, με τη μεσολάβηση του φίλου μου (και κουμπάρου μου πια) Νίκου Μηλιδάκη, που έπαιζε ήδη εκεί.
Δεν πήγα ποτέ. Καταραμένα αγγλικά. Τα έμαθα αργά.
Κατά καιρούς ερχόντουσαν προτάσεις, για να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο. Η Ε.Α.Π δεν συναίνεσε. Δεν κρατάω κακία σε κανέναν.
Στην Ε.Α.Π έπαιξα για οκτώ χρόνια.
Σκόραρα με συνέπεια, αλλά ποτέ δεν έκανα τη διαφορά.
Είναι η ομάδα μου.
Το καλοκαίρι του ’94 είχε αρχίσει να ωριμάζει στο μυαλό μου η ιδέα να σταματήσω.
Και θα το είχα κάνει, αν δεν ερχόταν η πρόταση του Ποσειδώνα Καλαμάτας.
Δέχτηκα με χαρά. Πήγα με υποσχετική ενός χρόνου και την επόμενη χρονιά με κανονική μεταγραφή.
Παρεμπιπτόντως η μεταγραφή αυτή κόστισε 3.000.000 δρχ.
Στα 25 σου να κοστίζεις όσο περίπου στα 16 σου, δεν είναι και καμμιά πρόοδος.
Στην Καλαμάτα έπαιξα για 4 χρόνια.
Γνώρισα δύο εξαιρετικούς προπονητές, τον Νίκο Πεφάνη και τον Ντίνο Κουμανάκο και πολύ καλούς συμπαίκτες.
Με τον Ντίνο, νομίζω μάλιστα, πως έπαιξα αν όχι το καλύτερο, σίγουρα το πιό ώριμο μπάσκετ της μικρής μου καριέρας.
Η περίοδος ’98-’99 ήταν και η τελευταία μου.
Μια περίοδος 17 περίπου ετών, που άλλοτε νοσταλγώ και άλλοτε όχι, όπως συνήθως συμβαίνει.
Κρατώ τους ανθρώπους.
Ο Σκοπός του Basketball Mind Blog
Θα γράφω για την ατομική επιθετική τεχνική.
Με εμμονή στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
Θα αναλύω ατομικά επιθετικά χαρακτηριστικά σημαντικών παικτών.
Στην αρχή με άρθρα και στην συνέχεια και με βίντεο.
Καλή διαμονή στο ψηφιακό μου σπίτι.
Αντώνης Νικολετάκης