Αφορμή γι’αυτό το άρθρο αποτέλεσαν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του προπονητή Τάκη Πανούλια, στο άρθρο μου
”Ο αντιγράψιμος Drazen Petrovic” σχετικά με τη μηχανική στο σούτ. Θα τις βρείτε στα σχόλια, ακριβώς κάτω από το άρθρο.
Έχω ψύχωση με την αισθητική σε οτιδήποτε και πολύ περισσότερο στο μπάσκετ που είναι και το αντικείμενο μου.
Δεν μου φτάνει κάποιος να τα βάζει, αλλά να σουτάρει και σωστά.
Ξέρω, ξέρω ας τα βάζει κάποιος κι ας σουτάρει όπως ο Rick Barry
Αυτή είναι η μισή αλήθεια.
Είναι αλήθεια πώς στην μπασκετική ιστορία έχουν εμφανιστεί ”φονιάδες”, που δεν τηρούσαν κανέναν από τους κανόνες της σωστής μηχανικής.
Όμως τους έχουμε στο μυαλό μας σαν εξαιρέσεις που ακριβώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα που λέει ότι,
οι μπασκετμπωλίστες που σουτάρουν σωστά, έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν καλοί σουτέρ από αυτούς που δεν σουτάρουν σωστά.
Θυμάμαι όταν πρωτοείδα τον Δημήτρη Διαμαντίδη, στα πρώτα του παιχνίδια στον Ηρακλή, μου έκαναν εντύπωση διάφορα στοιχεία του.
Κυρίως όμως, πώς δεν είχε στην μηχανική του σουτ στο βαθμό που το παρατηρώ σε άλλους, τις εγγενείς ιδιαιτερότητες που εμφανίζουν συνήθως οι αριστερόχειρες.
Οι αριστερόχειρες, για λόγους που δεν γνωρίζω, φέρνουν πολύ συχνά τον αριστερό τους ώμο και το αριστερό τους πόδι, πολύ χαρακτηριστικά μπροστά.
Να δείτε εδώ τον Ginobili
Ο Διαμαντίδης δεν ήταν ακόμα καλός σουτέρ. Το σουτ θεωρούνταν αδυναμία του.
Σκεφτόμουν τότε, ότι δεν θ’άργήσει η ώρα που θα γινόταν τουλάχιστον αξιοπρεπής και ο λόγος ήταν ότι δεν παρατηρούσα σημαντικές ατέλειες. Η μηχανική του ήταν σωστή.
Λίγο ”σφιγμένη” με μέτρια καμπύλη, αλλά αυτές είναι αδυναμίες που ένας μπασκετμπωλίστας που σκέφτεται αρκετά πάνω στο παιχνίδι του, δεν αργεί να τις βελτιώσει.
Τα ίδια ακριβώς σκέφτομαι και τώρα για τον Αντετοκούνμπο.
Ο Γιάννης τοποθετεί σωστά τις χερούκλες του πάνω στην μπάλα, με σωστές γωνίες μεταξύ τους και αν έπρεπε να βελτιώσει κάτι, αυτό είναι η πίεση που ασκεί το χέρι στήριξης.
Το αριστερό του χέρι δείχνει να ”κρατά” περισσότερο απ’όσο πρέπει την μπάλα.
Εύκολα πράγματα, πάντως. Βελτιώνονται.
Είναι νομίζω λοιπόν, θέμα χρόνου να σουτάρει κι αυτός με καλά ποσοστά.
Άς δούμε μερικά αισθητικά λάθη στην μηχανική πολύ σπουδαίων σουτέρ.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, o σημερινός προπονητής του Παναθηναικού, Dusko Ivanovic
Δείτε τον εδώ στο 6:47, δυστυχως η ποιότητα είναι κάκιστη. Πάνε και χρόνια…
Δυστυχώς δεν βρήκα φωτογραφίες του να σουτάρει.
Ο Ivanovic είναι από τους καλύτερους σουτέρ στην ιστορία του ευρωπαικού μπάσκετ κι αυτό δεν αλλάζει.
Χρησιμοποιούσε τέλεια το δεξί του χέρι, αλλά το χέρι στήριξης σχεδόν έκοβε την πορεία της μπάλας, αφού το τοποθετούσε ακριβώς μπροστά της.
Το ίδιο περίπου έκανε και ο Bob Mc Adoo.
H μηχανική του… αντιαισθητική.
Το βιογραφικό του? Νάτο
Εκπληκτικός σκόρερ. Τον απολαύσαμε και στην Ευρώπη.
Ή ο αγαπημένος μου (ο Ντάν Νικήτας του Απόλλωνα Πάτρας, έλεγε ότι του μοιάζω κιόλας…χα!) ”Ιceman” George Gervin που σούταρε χαρακτηριστικά πλάγια από το δεξί του μάτι.
Συγχωρείστε με για την κάκιστη φωτογραφία, αλλά δεν βρήκα άλλη που να δείχνει τόσο πιστά αυτή την τεχνική ιδιοτροπία.
Μια άλλη ιδιοτροπία που παρατηρώ αρκετά συχνά, είναι αυτή που κάποιοι παίκτες ανεβάζουν την μπάλα πάνω από την ”αδύναμη” πλευρά τους.
Τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι του Durant και του Νavarro.
Δείτε τους.
Εδώ ο Durant
Κι εδώ ο Navarro.
Ο Stephen Carry απελευθερώνει ακριβώς πάνω από το μέτωπό του, πολύ χαμηλό κατά τη γνώμη μου, αλλά η γνώμη μου περισσεύει στον Stephen, που δεν δείχνει να επηρεάζεται καθόλου από αυτήν τη μικρή ατέλεια.
Πρόκειται για έναν καταπληκτικό σουτέρ και εργαστηριακά μετρημένη η εκτέλεσή του, είναι η πιό γρήγορη στο NBA.
Υπάρχει ένα εξαιρετικό άρθρο στο Sports Illustrated που περιγράφει τον αγώνα που έδωσε ο Carry με την προτροπή του πατέρα του, για να βελτιώσει την μηχανική του και να καταφέρει να απελευθερώνει ψηλότερα.
Ο τρόπος που απελευθερώνει όμως είναι για σεμινάριο.
O Marcelinho Huertas σουτάρει επίσης από πολύ χαμηλά.
Πηγαίνετε στο 0:26
Ή τα τρίποντα πατώντας στο ένα πόδι.
Ο Huertas φτύνει όλους τους κανόνες και μπράβο του που διακρίνεται, παίζοντας σε μια από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου.
Προτιμώ να κοιτάζω αλλού όταν υποψιάζομαι ότι πρόκειται να σουτάρει.
Τελευταία αλλά όχι αμελητέα είναι η κατηγορία των παικτών, που το χέρι στήριξης, συμμετέχει περισσότερο απ’όσο πρέπει στην διαδικασία.
Είναι μια ατέλεια, που εύκολα καταλαβαίνει κανείς από την θέση του χεριού στήριξης, αμέσως αφ’ότου φύγει η μπάλα.
Σ΄αυτή την κατηγορία ανήκει ο κορυφαίος σουτέρ στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ.
Ο Larry Bird.
Δείτε το αριστερό του χέρι.
Έχει ακριβώς τη φορά του δυνατού του δεξιού χεριού.
Δείτε εδώ ένα απόσπασμα από ένα άρθρο για τον Stephen Carry, για το ρόλο που πρέπει να παίζει το χέρι στήριξης στο σούτ.
”One of Curry’s shot barometers is his left hand. He keeps it “paralyzed” throughout his motion, allowing it to guide and balance the ball but never pushing, directing or spinning it. The left hand is the gatekeeper, protecting the ball and, when it’s time, swinging open, with the fingers pointing to the flight path, to allow the shot to pass through.”
Εδώ ολόκληρο το άρθρο.
Φτάνει με τις ατέλειες όμως.
Ας δούμε μερικά πολύ σωστά σούτ.
Θα μπορούσα να γεμίσω από ‘δω και πέρα το άρθρο με τον Carmelo Anthony.
Ο Jordan φυσικά.
Νowitzki. Τί να πείς…
Kαι στην Ευρώπη ο πιτσιρικάς Bogdanovic.
Κι άλλοι χιλιάδες σε κάθε κατηγορία.
Μην μπερδευτείτε και ψάχνετε για ιδιαίτερες τεχνικές αναλύσεις σε τούτο το άρθρο.
Ένα image (και λίγο βίντεο) post για να χαλαρώσουμε και τίποτα περισσότερο.
Για επίλογο, κάτι προσωπικό.
Στα πολύ πρώτα μου βήματα, ενώ έβαζα σωστά τα χέρια μου πάνω στη μπάλα, χρησιμοποιούσα περισσότερο απ’όσο έπρεπε το χέρι στήριξης.
Ήμουν αδύναμος και αναγκαζόμουν να χρησιμοποιώ επίσης και λίγο παραπάνω τον ώμο μου.
Λάθος που είναι πολύ συχνό στις μικρές ηλικίες φυσικά.
Πήγαινα λοιπόν για εβδομάδες στο γήπεδο και έβρισκα την απόσταση από το καλάθι, από την οποία η τεχνική μου μπορούσε να είναι τέλεια.
Στην αρχή ήταν στα δύο μέτρα.
Απίστευτα βαρετό.
Χιλιάδες σούτ μέχρι να νοιώσω έτοιμος να πάω ένα μέτρο πιο πίσω.
Και ξανά.
Και ξανά.
Υ.Γ. Χρωστάω μια συγγνώμη στον Joakim Noah ο οποίος μπορεί να θυμώσει και με το δίκιο του με τον τίτλο του άρθρου…
Χωρίς πλάκα λοιπόν.
Ο Noah είναι ένας καταπληκτικός αμυντικός παίκτης.
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για το παιχνίδι του.
Πώς Σουτάρεις Έτσι Ρε….
Ελπίζω ν’απολαύσατε το άρθρο μου. Αν ναί, μοιραστείτε το με τους φίλους σας στα Social Media.