'' Μετά από μια ζαλιστική παράσταση ο Κώστας Πετρόπουλος''

Το άρθρο αυτό είναι μια προσωπική υποχρέωση, απέναντι στον άνθρωπο που ομόρφυνε όσο κανείς άλλος τα παιδικά μου χρόνια.

”Mετά από μια Ζαλιστική Παράσταση, ο Κώστας Πετρόπουλος…”

Αυτή η φράση του περιοδικού ”Σούπερ Μπάσκετ” στα τέλη της δεκαετίας του ’70, είναι από τους βασικούς λόγους που ξεκίνησα το μπάσκετ.

Ήμουν 10 ετών περίπου και ο Κώστας  έγινε ο ήρωας μου, πριν καν τον δώ ν’αγωνίζεται.

Το άρθρο μιλούσε για άλλη μια παράσταση, από αυτές που έδινε από άκρη σε άκρη της χώρας ο Κώστας

εκείνη την εποχή και μια ακόμη ξεγυρισμένη ”45άρα” εναντίον της ΑΕΚ στην Αθήνα.

Στο μυαλό μου είχε πάρει διαστάσεις εξωπραγματικές.

Δύο χρόνια μετά, μετακομίσαμε με την οικογένειά μου, στην Πάτρα.

Ένα βράδυ ανέβαινα την Κολοκοτρώνη και είδα έναν τεράστιο άνθρωπο να την κατεβαίνει.

Διασταυρωθήκαμε και… δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα. Ο Πετρόπουλος… στην Κολοκοτρώνη;

Στο ίδιο δρόμο με εμένα… Τι περίμενα αλήθεια;

Nα έχει δικούς του δρόμους φαντάζομαι, να μην αναγκάζεται να συναντιέται με εμάς…

Σε μια συνέντευξή του ο Δημήτρης Χόρν, περιέγραφε μια συνάντησή του με τον Κωστή Παλαμά στο μπακάλικο της γειτονιάς τους.

Ο Παλαμάς ζήτησε ν’αγοράσει μισό κιλό φέτα.

Ο Χόρν περιέγραφε την τεράστια έκπληξή που ένοιωσε.

”Μα τρώει φέτα ο Παλαμάς;” Αναρωτήθηκε.

Έτσι ένοιωσα τότε.

”Ο Κώστας Πετρόπουλος περπατάει στον ίδιο δρόμο με εμάς ; …”

Παιδί ήμουν. Είχα δικαίωμα να δίνω τις διαστάσεις που ήθελα στους ήρωές μου.

Σε αντίθεση όμως με τους υπόλοιπους που όσο περνούσε ο καιρός ξεθώριαζαν η ”μίκραιναν”, ο Κώστας δεν ”μίκρυνε” ποτέ.

Ακόμα και αργότερα, τα πρωινά που μου επέτρεπε να προπονούμαι στο ίδιο γήπεδο μαζί του, πάλι δεν το χώραγε το μυαλό μου.

Ο Κώστας είναι ο λόγος που ξεκίνησαν ή ξεκινούν το μπάσκετ ακόμη και τώρα, οι πατρινοί.

Σκοτωμός στις παιδικές ομάδες για το ποιός θα φορέσει το 7.

Προσπαθώ να περιγράψω σε φίλους εδώ στην Καλαμάτα που ζώ πια, τον τρόπο που αγωνιζόταν, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο.

Ο Κώστας με το παιχνίδι του άγγιζε χορδές μου, που μόνο κάποια μουσικά κομμάτια έχουν καταφέρει νομίζω.

Να σαν το ”Ommadawn’

 

Eίδα απίστευτους μπασκετμπωλίστες στη ζωή μου. Και συνεχίζω να βλέπω.

Κανείς ποτέ, ούτε ο Γκάλης ούτε ο Petrovic δεν το κατάφεραν αυτό.

Προσπαθώ επίσης να εξηγήσω, πως νοιώθουν οι πατρινοί για τον Κώστα.

Ο Κώστας είναι σαν μέλος όλων των οικογενειών στην Πάτρα.

Πώς έχεις την έννοια των παιδιών σου;

Έτσι οι πατρινοί έχουμε την έννοια του Κώστα.

Θέλουμε να είναι καλά.

Αρρωσταίνουμε όταν αρρωσταίνει.

Χαιρόμαστε όταν χαίρεται.

Γύρω του χτίστηκαν διάφορες ιστορίες.

Δεν έχω ιδέα ποιές  από αυτές ήταν αληθινές και ποιές όχι.

Κυρίως για τα παιχνίδια του εκτός έδρας, που όλοι συναγωνίζονταν να περιγράψουν τα καλάθια του και την αποθέωση που απολάμβανε από τους οπαδούς των γηπεδούχων.

Θυμάμαι μια Κυριακή, όταν κάποιοι στα ψηλά αλώνια περιέγραφαν ένα απίστευτο καλάθι που έβαλε ο Κώστας μέσα στη Λεωφόρο, το προηγούμενο βράδυ.

Ένα από αυτά που μόνο αυτός θα μπορούσε να εμπευστεί.

Άκουσα από διάφορους την περιγραφή του ίδιου καλαθιού.

Καμμία δεν ταίριαζε με την άλλη.

Είναι χαρακτηριστικό των πραγματικά μεγάλων, ο κόσμος να πλάθει ιστορίες γι’αυτούς.

Να σαν το Χατζηπαναγή, που είναι κατά τη γνώμη μου το ακριβές ποδοσφαιρικό αντίγραφο του Κώστα.

Όλοι μιλούν για την ντρίμπλα στον Ταράση, που όπως λέει ο Πανούτσος μπορεί και να μην συνέβη ποτέ και πάντως είναι σίγουρο πως αποκλείεται να ήταν μέσα στο γήπεδο όλοι αυτοί που ισχυρίζονται πως ήταν, γιατί τότε η Λεωφόρος θα έπρεπε να χωράει 100.000 θεατές.

Ο Κώστας ήταν ένας μπασκετμπωλίστας πολύ μπροστά από την εποχή του.

Με αθλητικά χαρακτηριστικά που ξένιζαν.

Με ύψος 1,96, πήδαγε στο Θεό, έτρεχε σαν διάολος και χειριζόταν τη μπάλα σαν τον Petrovic αλλά ακόμα πιό όμορφα.

Και όταν σούταρε…Θεέ μου.

Σαν μαύρο βελούδο χαρακτήρισε τη χροιά της φωνής της Βίκυς Μοσχολιού, ο Ηλίας Μπαζίνας σε ένα μικρό άρθρο του μετά το θάνατό της.

Αυτή ήταν ή αίσθηση που σου άφηνε ο τρόπος που σούταρε ο Κώστας.

”Μαύρο βελούδο.”

Μα ο Κώστας ήταν πρώτα απ’ όλα μπασκετμπωλίστας.

Από αυτούς που σκέφτoνται συνεχώς το παιχνίδι τους και ψάχνουν τρόπους να το βελτιώσουν.

Ξεκίνησε ένας μέτριος σουτέρ ( κατα δήλωσή του) και έγινε ένας από τους καλύτερους στην Ελλάδα στις δύο τελευταίες χρονιές του.

Θυμάμαι σαν τώρα ένα από τα πολλά πρωινά που προπονούμασταν οι δυό μας στο εθνικό γυμναστήριο, την προσπάθειά του να βάλει στο παιχνίδι του μια κινησάρα  στο law post που είχε σκεφτεί το προηγούμενο βράδυ.

Κινησάρα όμως.

Που δεν την έχω δεί ακόμη να την κάνει κανείς.

Ο Κώστας πόσταρε χαμηλά.

Ζητούσε τη μπάλα και ακριβώς τη στιγμή που την υποδεχόταν έκανε ραχιαίο πίβοτ.

Ακούγεται απλή και πράγματι είναι, αλλά γιατί τάχα μια μπασκετική κίνηση για να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει να είναι και πολύπλοκη.

Άπειρες επαναλήψεις, μέχρι να νοιώσει ότι την είχε.

Αυτό έκανε συνεχώς.

Γεννούσε ιδέες.

Ο Λάκης Αναστασιάδης ( παλιός προπονητής του Ιωνικού Νικαίας ) ήταν νομίζω που είχε πεί πως

”αν είχα πολλά χρήματα, θα έφτιαχνα ένα κλειστό γήπεδο και θα έπειθα τον Κώστα να  παίζει εκεί για να τον απολαμβάνω.”

Τα καλοκαίρια στο ανοιχτό γηπεδάκι  του Απόλλωνα στη Ναυαρίνου (που όποτε περνάω από εκεί πιά δυσκολεύομαι να καταλάβω ποιά πολυκατοικία έχει χτιστεί στη θέση του), ο Κώστας κανόνιζε  διπλά.

Συμμετείχα σε όλα.

Τι απόλαυση.

Να βλέπεις αυτόν το Θεό να εκτοξεύεται στην πίσσα και να καρφώνει.

Να τρέχει απέναντι στην άμυνα για να κόψει στο ταμπλώ.

Να βγάζει άμυνες, λές και ήταν τελικός.

Γιατί ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του Κώστα ήταν ότι δεν ”έκλεβε” ποτέ.

Ένας από τους πιο τίμιους παίκτες που είδα ποτέ.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα αλλά και των προπονήσεων, δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του.

Και με αυτόν τον τρόπο, ενεργοποιούσε και τους υπόλοιπους γιατί πως να τεμπελιάσεις όταν ο Κώστας ξεζούμιζε τον εαυτό του δίπλα σου.

Παικταράς, από αυτούς τους λίγους που νίκησαν  το μυαλό των αντιπάλων τους.

Με τέλεια άρνηση στην ήττα.

Ένας σπάνιος συνδυασμός τεχνικών προσόντων, μπασκετικής σκέψης, εμπνεύσεων, ψυχικής προετοιμασίας και με μοναδικό αντίπαλο τους τραυματισμούς του.

Σε ένα από τα μονά μας, το χειμώνα του ’86 ο Κώστας πάτησε στο πόδι κάποιου αντίπαλου και γύρισε το πόδι του πέφτοντας στο έδαφος  σφαδάζοντας.

Κερώσαμε.

Να βλέπεις αυτό το θεριό, αποκαμωμένο πια από τους αλεπάλληλους τραυματισμούς, αλλά κυρίως από το σιχτίρισμα της τύχης του, να δακρύζει από τον πόνο.

Ένοιωσα το ”φτάνει πιά” του.

Το διάστρεμμα δεν ήταν τελικά κάτι ιδιαίτερο.

Ο Κώστας ”χόρεψε” και εκείνο  το σάββατο.

Εγώ όμως ήξερα πως δεν θα έπαιζε για πολύ ακόμη.

Εκείνη ήταν η τελευταία του χρονιά και μάλλον η καλύτερη.

Σταμάτησε στα τριάντα του.

Έμαθα πως οι γιατροί ήταν πολύ αυστηροί μαζί του.

Σχεδόν του επέβαλαν να σταματήσει.

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια.

Ξέρω όμως πως ο Κώστας δεν λιγοψυχούσε.

Μου έχουν καρφωθεί φάσεις στο μυαλό, όπως αυτή σε ένα ματς με την Λάρισσα, που έπαιζε τότε ο Σταυρόπουλος.

Ο Σταυρόπουλος έκλεψε την μπάλα και έφυγε στον αιφνιδιασμό αρκετά μέτρα από τον Κώστα που τον ακολουθούσε.

Κανείς δεν πίστευε ότι ο Κώστας  θα προλάβει.

Αλλά αυτές ήταν φάσεις για τις οποίες αυτός ο τύπος ζούσε.

Ο Σταυρόπουλος έχει ήδη σηκωθεί και αφήσει τη μπάλα, σίγουρος πως ήταν μόνος του.

Δεν ήταν.

Ο Κώστας πήρε τα βήματά του και απογειώθηκε στέλνοντας την μπάλα στην εξέδρα.

Μας πήρε κάποιο χρόνο να καταλάβουμε τι συνέβη και να τον αποθεώσουμε.

Ή όταν πηδούσε ψηλά και κατέβαζε την μπάλα, περνώντας κάτω από τα χέρια των αντιπάλων, κάνοντας leyup όπως κανείς άλλος.

Ή όταν ντρίμπλαρε με σταυρωτές, σωριάζοντας αντιπάλους εδώ κι εκεί.

Ή ακόμη όταν κάρφωνε με μανία φέρνοντας την μπάλα πίσω από το κεφάλι του, μέσα σε οργανωμένες άμυνες.

Μου έχει μείνει στο μυαλό επίσης ο τρόπος που τον κοιτούσαν όταν έμπαιναν στο γήπεδο οι αντίπαλοί του.

Τρόμος.

Εκτός από τον Γκάλη και τον Γιαννάκη που τον κοιτούσαν με σεβασμό, αναγνωρίζοντας τον ώς ισάξιό τους.

Να τον αναλύσω τεχνικά δεν έχει νόημα.

Καλούπι που έσπασε.

Είμαι ευτυχισμένος που τον είδα στα καλύτερα του.

Τον ευχαριστώ που μου επέτρεπε να προπονούμαι μαζί του.

Τον ευχαριστώ που ήταν διαφορετικός και λυπάμαι που οι γιοί μου δεν θα τον δουν ποτέ ν’αγωνίζεται.

”Mετά από μια Ζαλιστική Παράσταση, ο Κώστας Πετρόπουλος…”

Aν σας άρεσε το άρθρο μου, μοιραστείτε το με τους φίλους σας στα Social Media.

Αντώνης Νικολετάκης

Save up to 60% on Clearance Merchandise in the NBAStore.com Winter Clearance